Varlığım koca bir kıtaydı, yerimi kaybettim! / Hamdiye Kazdal

Varlığım koca bir kıtaydı, yerimi kaybettim!

-Hamdiye Kazdal-

Her şey Adem ile Havva’nın cenneti kaybetmesiyle başladı belki de, belki de insan dünyaya kaybetmek için gelmişti de bunu bizden sır gibi sakladılar…

Kim kaybetmedi ki ben kazanayım, ben de kaybettim

Kirlenen çocukluğumun masumiyetini kaybettim önce.
Başarı ihtimallerimi, heyecanımı kaybettim büyüdükçe
Umudumu kaybettim bol kepçe

Yıllarımı, yollarımı, izlerimi, kırmızı çizgilerimi bile
Hizamı, yordamımı, bulduğum çözümleri de

Haritamı, pusulamı, yol gösterecek lambamı kaybettim
Yüzleri, isimleri, sevdiklerimi, nimet bildiklerimi de

Derin uykularımı, düşlerimi, uykuya dalmadan kurduğum hayalleri kaybettim
İçli gülüşlerimi, vicdanımı, merhametimi, cesaretimi de
Hatta cıvıl cıvıl renklerimi bile

Geçmişimi, inancımı, kutsallarımı kaybettim bir bir
Adımın harflerini, adamın güzelini, aşkı kaybettim tek tek

Sözlerimi birbirine karıştırmayan virgülleri, “bitti” dediğim yerde noktamı kaybettim

Varlığım koca bir kıtaydı, yerimi kaybettim
Bütünlüğümü de.

Gülümsüyorum, ayaktayım, bakınca normal görünüyorum, nefes alıyorum… oysa paramparçayım
Ben sanki yenilginin eş anlamıyım

Ellerimi kaldırıp “pes” demeliyim Allah’a
Ya da anneme seslenmeliyim
-ben kaybettim anne, anne ben kendimi kaybettim