Varlığım koca bir kıtaydı, yerimi kaybettim!
-Hamdiye Kazdal-
Her şey Adem ile Havva’nın cenneti kaybetmesiyle başladı belki de, belki de insan dünyaya kaybetmek için gelmişti de bunu bizden sır gibi sakladılar…
Kim kaybetmedi ki ben kazanayım, ben de kaybettim
Kirlenen çocukluğumun masumiyetini kaybettim önce.
Başarı ihtimallerimi, heyecanımı kaybettim büyüdükçe
Umudumu kaybettim bol kepçe
Yıllarımı, yollarımı, izlerimi, kırmızı çizgilerimi bile
Hizamı, yordamımı, bulduğum çözümleri de
Haritamı, pusulamı, yol gösterecek lambamı kaybettim
Yüzleri, isimleri, sevdiklerimi, nimet bildiklerimi de
Derin uykularımı, düşlerimi, uykuya dalmadan kurduğum hayalleri kaybettim
İçli gülüşlerimi, vicdanımı, merhametimi, cesaretimi de
Hatta cıvıl cıvıl renklerimi bile
Geçmişimi, inancımı, kutsallarımı kaybettim bir bir
Adımın harflerini, adamın güzelini, aşkı kaybettim tek tek
Sözlerimi birbirine karıştırmayan virgülleri, “bitti” dediğim yerde noktamı kaybettim
Varlığım koca bir kıtaydı, yerimi kaybettim
Bütünlüğümü de.
Gülümsüyorum, ayaktayım, bakınca normal görünüyorum, nefes alıyorum… oysa paramparçayım
Ben sanki yenilginin eş anlamıyım
Ellerimi kaldırıp “pes” demeliyim Allah’a
Ya da anneme seslenmeliyim
-ben kaybettim anne, anne ben kendimi kaybettim
YORUMLAR (9)